Samen Wonen in NederlandPassage, christelijk maatschappelijke vrouwenbeweging, afdeling Leeuwarden, zocht een paar jaar geleden contact met Turkse vrouwen om een avond bij onze vereniging te komen. We wilden wel eens horen hoe het was en is om als Turkse vrouw in Nederland te wonen.

We kenden persoonlijk geen Turkse vrouwen en daarom belden we met de moskee. Van daaruit kwamen we in contact met twee jonge vrouwen, maar wij wilden ook contact met de oudere generatie. Er kwamen op onze avond uiteindelijk drie oudere vrouwen en de twee jongere. Twee van hen waren de moeders van de jonge vrouwen. Vooral de oudere generatie was zenuwachtig, omdat ze zelf vonden dat ze niet goed Nederlands spraken (dat viel wel mee) en omdat ze niet zoveel contact hadden met Nederlandse vrouwen, maar na een poosje kwamen ze los.

Ze vertelden hoe moeilijk het was om hier naar Nederland te komen, geen familie meer om je heen te hebben en niemand te kunnen verstaan. Taalcursussen werden toen niet gegeven. Ondanks dat gingen ze samen met hun mannen hard aan het werk. De mannen deden zwaar werk, waardoor één al was overleden. Een ander kon alleen nog maar licht werk doen, vanwege ernstige rugklachten. De vrouwen werkten in de schoonmaak met dubbele banen om zoveel mogelijk geld binnen te brengen om hun kinderen te laten studeren. Een vrouw van ± 60 jaar werkte nog steeds van ’s morgens half acht tot ’s avonds half acht. Een andere vrouw was afgekeurd en werkte (tot haar verdriet) nu bij de sociale werkplaats.

Maar… hun kinderen hadden allemaal doorgeleerd. De ene jonge vrouw is assistente van een oogarts. Zij draagt een hoofddoek en had veel moeten solliciteren, omdat veel werkgevers haar niet wilden vanwege haar hoofddoek. Nu heeft ze een fijne baan. De andere jonge vrouw is docent Engels aan een christelijke scholengemeenschap. Zij draagt weliswaar geen hoofddoek, maar is een gelovige moslimvrouw.

Het was en is geweldig om te zien hoe deze vrouwen in het leven staan. De jonge vrouwen volledig geïntegreerd. Toch voelen ze zich hier Turks en als ze in Turkije zijn, merken ze dat ze toch wat meer Nederlands zijn. De oudere vrouwen zijn zo krachtig en sterk, hoewel zij als eerste generatie wel heimwee hebben naar hun eigen land.

Over en weer hebben we nog een paar keer contact gehad met dit groepje. Zij hebben ons als bestuur een keer gastvrij onthaald met veel Turkse lekkernijen. Persoonlijk hebben mijn man en ik nog contact met één van de jonge vrouwen en haar man. Mijn man heeft hem geholpen om de taal beter te leren en wij zijn inmiddels pake en beppe (Fries voor opa en oma) van hun kindje.

Tine Rutgers