Onlangs was ik in gesprek met een vriendin van Chinese afkomst. Een boeiend gesprek over het dagelijkse leven. We spraken over de opvoeding van de kinderen. Zij was vol lof over de pedagogische werkwijze van de basisschool, sinds haar zoontje naar groep 1 ging.
Dit is haar verhaal:
Mijn zoontje is een verlegen en rustige jongen. Zijn Nederlandse vocabulaire is nog niet voldoende zoals dat van zijn klasgenoten. Een keer kwam hij thuis met krassen op zijn arm. Hij vertelde me dat hij het niet leuk vond dat twee andere Nederlandse jongens zijn arm met een pen hadden besmeurd. Maar toch had hij het toegelaten, zonder er iets van te zeggen. Het waren dominante jongens. Ik heb het een half jaar aangekeken. In het vervolg kwam hij thuis met lijm in zijn haar, bekladde armen, penstrepen op zijn gezicht, zand in zijn gezicht, blauwe plekken, schaafwonden. Op een gegeven moment kwam hij gefrustreerd thuis. Het ging niet over.
Natuurlijk doet dit iets met me. Als moeder wil je je zoontje beschermen. Maar hoe? Mijn moeder zou hier niets mee gedaan hebben. In onze cultuur hebben we veel respect en ontzag voor de leerkracht. Iets aan de kaak stellen hoort niet. Even heb ik ermee geworsteld. Toch voelde ik me verplicht tegenover mijn zoontje om er wel iets mee te doen. Ik besloot de stoute schoenen aan te trekken en op de juf af te stappen. Best spannend! De eerste keer! Ik vertelde wat er aan de hand was. En ik verwachtte een veroordeling. Tot mijn grote verrassing reageerde ze heel neutraal.
Ze vertelde over de kanjertraining. Spelenderwijs omgaan met gedrag van kinderen. Ze haalde de betrokken kinderen erbij. Ze gebruiken metaforen zoals ‘de stille muis’ en ‘de tijger’. Mijn zoontje is de stille muis en die andere dominante jongens zijn de tijgers. Zo hoef je niemand op de vingers te tikken en het maakt het begrijpelijk voor de kinderen.
Daarna leerde de juf de jongens vóóraf te vragen of mijn zoontje iets leuk vond. En mijn zoontje leerde om nee te zeggen. Ook probeerde de juf in het vervolg vriendjes te matchen met het karakter van mijn zoontje. Zelf kreeg ik een schouderklopje van de juf dat ik dit voorval heb aangekaart bij haar. Wat een opluchting! Blij! Ik ben vooral trots op mezelf dat ik deze stap durfde te nemen! De stilte doorbroken om assertiever te zijn!
Na dit voorval besef ik hoe goed de school en de leerkrachten omgaan met de kinderen en met vervelende situaties. Anders dan dat ik gewend ben. Het kan dus ook anders!
Tiffany Pham in gesprek met… Tiffany Pham is sinds 2010 actief begonnen met schrijven. Ze schrijft columns, een eigen boek, en werd tweede in een schrijfwedstrijd. Ze schrijft voornamelijk over het hanteren van verschillen tussen de Nederlandse cultuur en de cultuur waar iemand vandaan komt. Als life(stijl) coach biedt ze ondersteuning aan mensen in hun zoektocht om een antwoord voor zichzelf te vinden. Zelf was ze begin jaren tachtig een Vietnamese bootvluchtelinge. Ze is echtgenote en moeder van twee kinderen. Het leven tussen twee culturen heeft haar horizon verbreed. Tiffany gaat geïnteresseerd in gesprek met mensen, omdat ze ervan overtuigd is dat iedereen een boeiend en inspirerend verhaal heeft.
Zo zie je weer hoe belangrijk het is om assertief te zijn in deze samenleving. Dit is een voorbeeld van hoe vrouwen uit een wij cultuur moielijk vinden om voor hun mening uit te komen. Echt herkenbaar voor veel vrouwen. Tiffany.. mooi geschreven!