“Blindheid is de ruimte tussen twee werelden” citeert filmmaker Ramon Gieling. Die blindheid is vaak van toepassing tussen autochtonen en allochtonen in Nederland. We zien en ontmoeten elkaar niet echt, zolang we elkaars (belevings)wereld niet betreden. Vooroordelen, verwachtingspatronen en hokjesdenken belemmeren ons.
Met dit ‘3D verhaal’ laten auteurs Froukelien IJntema en Tiffany Pham zien dat het anders kan! Lees de bewogen en humoristische verhalen van de confrontatie tussen de twee vrouwen. Hoe zij elkaar in die ruimte hebben ontmoet en hoe het zich verder heeft ontwikkeld. Gebeurtenissen belicht vanuit twee perspectieven.
Vooral switchen na het lezen!
Dit is het perspectief van Tiffany Pham Ga hier naar het perspectief van Froukelien IJntema
Eerste ontmoeting: glanzende start
Met volle overtuiging zeg ik: ‘Toeval bestaat niet!’ Tijdens een spiral dynamics training over waardesystemen loopt er een goedlachse en stralende vrouw tussen de vele aanwezigen. Het lot wil dat wij elkaar treffen. Froukelien heeft een christelijke Nederlandse achtergrond en ik een Vietnamese achtergrond. Toch herkennen wij elkaar in hetzelfde waardesysteem, rood! Een individueel waardesysteem van macht en wilskracht. Het klikt gelijk tussen ons. Niet wetend dat deze ontmoeting gaat uitmonden in iets moois!
Poging tot samenwerking
Zij is op dat moment een startende ondernemer, ik start een half jaar later. Ze wil mensen met een bi-culturele achtergrond empoweren en ik wil ze coachen. Geen gekke combinatie, denk ik dan. Een half jaar later werk ik aan een idee en zie potentie in de samenwerking tussen mij en Froukelien. Ik denk: “Als zij in mij gelooft, gaat ze ervoor.” Een zakelijke afspraak volgt. Een onvergetelijke ontmoeting. Later hebben wij vreselijk om moeten lachen.
Wrijving
Ik word warm ontvangen in haar huis. Op haar kantoor haal ik de checklist tevoorschijn die ik goed heb voorbereid. Een manier om er achter te komen of we op elkaar kunnen bouwen. Bevlogen en gemotiveerd ga ik het gesprek in. Bij deze checklist is ze nog steeds enthousiast. Ze stelt zich nog open en is bereid mee te werken aan de checklist.
Daarna presenteer ik vol enthousiasme een goed uitgewerkt idee. Ik dacht nog: ”Jij zult het enig vinden!” In het begin is het enthousiasme voelbaar. Naarmate het gesprek vordert, komt er steeds meer kritiek. Tegen mijn verwachtingen in wordt mijn idee helemaal neergehaald. Er blijft niets van heel. Ik voel verdriet en tegelijk pijn. Verdriet dat al mijn tijd en energie zinloos lijkt te zijn. Pijn omdat ik nu geconfronteerd ben met de andere kant van Froukelien die ik nog niet ken. Allerlei gedachten gaan door me heen. “Waar is die positieve houding van Froukelien gebleven? Heb ik me toch in haar vergist? Is ze toch niet anders dan anderen?” Op het moment van dit besef zakken mijn moed en enthousiasme tot nul. Zoals ik in het begin in versnelling vijf zit, zo zit ik nu in versnelling nul!
Bespiegeling: De onderste steen boven halen
Toch gaat het gesprek door, maar dan op gevoelsniveau. We pellen laag voor laag tot we op het punt zijn waar we moeten zijn. Het pijnpunt! Ik weet niet meer hoe dat precies geformuleerd is. Wel haal ik het volgende uit en dat komt bij mij binnen als: “Jij hebt wel een goed uitgewerkt idee, maar wie ben jij om de lead te nemen. Laat die lead maar aan mij over, ik weet het wel beter”. Zoals ik ook bij vele migranten hoor: “Hij/zij strijkt met de eer van mijn werk” of “Hij/zij gaat ervan door met mijn idee”. Ik denk dat dit de reden is waarom de meeste migranten zich huiverig opstellen om hun idee of plan te delen. Het draait uiteindelijk om het vertrouwen (overigens speelt dit bij elke groepering, niet persé tussen Nederlanders en migranten). Juist omdat ik Froukelien vertrouw, stel ik mijn idee aan haar voor. Des te meer ben ik teleurgesteld, wanneer ik een houding van superioriteit bespeur.
Herverbinden
Ik besluit open kaart te spelen en deel mijn constatering met haar. Tot mijn grote verrassing geeft ze mij die erkenning en het is gemeend. Dat raakt mij. Tranen vloeien over mijn wangen. Ook zij raakt geëmotioneerd. Daar zitten we dan! Twee huilebalken! We hebben elkaar bewogen. Er is moed nodig om in elkaars belevings- en gevoelswereld te treden en spanningen bespreekbaar te maken.
Patroon
Dit is een levensecht voorbeeld van wat ik dagelijks zie en voel in deze maatschappij. Superioriteit en inferioriteit! De ongelijkheid in de multiculturele samenleving. Het sluipt er langzaam in zonder dat wij ons ervan bewust zijn. We houden dit patroon in stand, terwijl zich onderhuids veel spanning ophoopt, zonder dit uit te spreken. Het pijnpunt!
Groeiproces
Dit voorval heeft de band tussen mij en Froukelien alleen maar sterker gemaakt. Bij haar ligt mijn hart op mijn tong. Ik durf mezelf te laten zien bij haar. Die invloed heeft ze op mij. Daarom ga ik de confrontatie niet uit de weg, ook al kunnen hierdoor allerlei wrijvingen ontstaan. Zij doet hetzelfde bij mij. Juist door het ongemak, onbegrip en weerstand bespreekbaar te maken, geven we elkaar de ruimte om elkaar beter te leren kennen. Zij stelt zich open voor mij en ik voor haar. Zo treed ik in haar wereld en zij de mijne.
Ook delen we dezelfde passie, dat is eten en dansen. Tijdens lunchmeetings die we af en toe hebben, lachen en praten we heel wat af. Uiteraard zijn er ook momenten dat ik haar in twijfel trek en haar bekritiseer. Dit is niet erg. Het hoort bij het proces, besef ik pas later. Ergens diep in mijn hart blijf ik erop vertrouwen dat wij op een dag ons gezamenlijk doel zullen bereiken. Het is een kwestie van tijd!
Succesgeneratie.NL: Wederzijdse empowerment
Drie jaar gaan voorbij. De tijd is eindelijk aangebroken. Succesgeneratie.NL wordt geboren. Froukelien vraagt aan mij of ik vaste auteur wil zijn. Na een goed gesprek en overleg, zeg ik volmondig ja! Sinds november 2011 werk ik met veel plezier samen met haar aan Succesgeneratie.NL! Uiteraard nog steeds met vallen en vooral opstaan.
Sindsdien hecht zij veel belang aan mijn feedback en vice versa. We wisselen geregeld van gedachten met elkaar en vragen naar elkaars mening. Ik erger me niet meer aan haar kritische blik op mijn schrijven, ook al moet ik mijn verhalen soms wel vijf keer herschrijven. Dit is alleen maar goed! Ze worden er beter van. Af en toe heeft ze nog moeite met mijn direkte en eerlijke feedback. Uit haar reaktie besef ik dat ik af en toe nog scherp uit de hoek kom. We blijven tunen tot we op gelijk niveau zitten. Uiteindelijk neemt zij mijn feedback van harte aan, omdat het recht uit mijn hart komt! En vooral ook omdat het er toe doet. Wij zijn hierdoor sparringpartners geworden. Dit is voor mij de gelijkwaardige omgangsvorm! Sindsdien bekijken wij alles vanuit twee perspectieven en respecteren elkaars mening.
Gelijkwaardigheid. Ons doel is bereikt na vele gesprekken, worstelingen en twijfels! Yes, we can! Power to mutual Empowerment! Voor mij is dit de basis van een succesvolle samenwerking/vriendschap.
Glansrijke tips van Tiffany
Ook al onstaan er wrijvingen en irritaties in gesprekken:
- Toon moed om uit je ondergeschikte rol te komen.
- Benoem je eigen gevoelens.
- Benoem wat de woorden, de handeling en de houding van de tegenpartij met je doen.
- Blijft niet te lang hangen in je weerstand en ongemak, maak ze direkt bespreekbaar.
- Blijf tunen op elkaar tot beide partijen weer op dezelfde frequentie zitten.
- Blijf eerlijk en oprecht naar elkaar toe.
- Samenwerking of vriendschap vraagt om een verkenningsproces waarbij vertrouwen centraal staat. Het heeft tijd nodig. Het is vallen en opstaan. Gun het proces de tijd.
- Blijf volhouden. Blijf communiceren. Blijf vertrouwen hebben in elkaar. Blijf werken aan constructieve communicatie. Zoek steeds weer verbinding met elkaar.
- Glans ontstaat pas door wrijving. Zo ook in menselijke communicatie en omgang!
Als het goed voelt aan beide kanten, dan zit het ook goed!
Dit was het perspectief van Tiffany Pham Ga hier naar het perspectief van Froukelien IJntema
Geef hieronder je reactie:
Wat herken je in dit verhaal? In welke patronen zit jij soms vast? Wat heb je ermee gedaan? Wat zijn jouw tips?
Populair