Een vet dilemma

FrietZó, ik heb trek! Net terug van een afspraak trek ik een kroket uit de muur op het station. Om hem rustig op te kunnen eten voeg ik me aan een statafel. Daar staat al een jonge Marokkaanse met een enorme bak patat met mayo en uitjes voor zich, waarvan ze nog maar een klein deel gegeten heeft.

“Eet smakelijk!” zeg ik, nu we zo gezellig de tafel delen. “Dat wordt weggooien…”, zegt zij. “Hoezo?” vraag ik. “Nou, ik heb net de hele dag een training gehad vanuit mijn studie en ik had ontzettende honger. Maar ik kan het nú al niet meer op! Ik heb maagklachten, weet je.” Ik zeg opbeurend: “Blijkbaar is het een kwestie van kiezen tussen misselijk worden of de rest weggooien. Als ik jou was, zou ik het wel weten!” Ze antwoordt: “Wat bedoelt u? Weggooien? Ik ben moslim, ik mag geen eten weggooien.”

Er volgt een blik van lichte paniek. In een poging tot meedenken, zeg ik: “Zo ben ik ook opgevoed, maar toch… Kun je het niet aan de duiven voeren, of zo?” Ze lijkt niet erg enthousiast bij dat idee. Dan verschijnt er hoop op haar gezicht en ze vraagt: “Heeft ú er geen zin in? Ik ben heel schoon, hoor!” Ik zeg: “Joh, ik ben net aan een kroket begonnen. Ik lust wel een paar frietjes, maar die hele bak krijg ik ook niet leeg.” Maar om een gebaar te maken, neem ik toch wat patatjes uit haar bak. Ze werpt me een dankbare blik toe.

Tot mijn grote verbazing pakt ze vervolgens doodleuk haar tas, laat de bak friet aan mij over en zwaait me enthousiast gedag: “Succes ermee, hè?” En wég is ze!

Ik barst spontaan in lachen uit. Wat een bijzonder creatieve manier om een geloofsdilemma op te lossen! Lachend roep ik haar na: “Nog een fijne dag verder!” Dan gooi ik de restjes in de afvalcontainer in de hoop dat er vergeving is voor mij…
 

Onze excuses, u kunt momenteel niet reageren