Een tijdje geleden vertelde Hassan me:
“Ik ging gisteren met de auto naar de sportschool. Even lekker sporten en zwemmen. Ik reed de hoek om en een oudere meneer van rond de 80 ramde mij van achteren. Hij stapte geschrokken uit en reageerde in paniek: ‘Ik ben helemaal afhankelijk van mijn auto om nog de deur uit te komen! Als we de schade officieel regelen, dan raak ik mijn rijbewijs straks kwijt. Wil je 100 euro, 50 euro, 200 euro?’ Ik keek naar de man en zei: ‘Meneer, rustig maar. Weet je wat? Laat maar zitten. Ga maar lekker naar huis.’
Zelf heb ik ooit iemand met een hele dure auto van achteren geraakt. Toen moest ik wél die rottige schadeformulieren invullen. Nu het mij andersom overkwam, dacht ik in eerste instantie: ‘Eindelijk kan ik iemand terugpakken!’ Maar toen ik die meneer zag, dacht ik: ‘Nee, dat kan ik hem niet aandoen.’ Dus ik heb hem gewoon een hand gegeven en ben vrolijk verder gegaan.
Thuis moest ik wel wat uitleggen, want het was de auto van mijn vrouw. Dus die reageerde van: ‘Heb je geen formulier ingevuld?! Wat doe je me aan?!’ De reparatie kostte me misschien 300 of 400 euro – best behoorlijk veel geld – maar het gaf me wel een goed gevoel om op die manier uit elkaar te gaan.
Mijn vrouw is het nog aan het verwerken…”
Mooi voorbeeld van waartoe mensen in staat zijn als ze hun hart laten spreken. Het is ook een les voor mij gebleken. Zelf heb ik nogal eens de neiging om uit frustratie te reageren, zoals Hassan in eerste instantie wilde doen. Maar dan voel ik me daarna meestal alleen maar slechter.
Afgelopen weekend hadden mijn overburen een feestje. Ze stonden middenin de nacht op straat keihard te zingen, waardoor ik niet kon slapen. Ik stierde boos naar beneden om ze daarop aan te spreken: Wat een stelletje asocialen!
Toen dacht ik ineens aan Hassan’s verhaal en stopte mezelf. Ik keek door het raam naar de feestvierders en zag hoeveel plezier ze hadden. Waarschijnlijk waren ze net aan het afscheid nemen. Als ik nu boos naar buiten zou lopen, was hun plezier verknald en mijn relatie met de overburen zou er niet gezelliger op worden.
Ik besloot het nog even aan te zien. Eigenlijk zag het er aanstekelijk gezellig uit. Er zat zelfs een bijzonder goede zanger tussen! Ik ontspande. Toen hoorde ik ze tegen elkaar roepen: ‘Nou, doeoeoeoeiiii!’ De rust keerde weer en ik ging met een glimlach terug naar mijn bed.
Dank je wel, Hassan!
Populair